ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΡΟΧΑΙΟΥ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ .......
ΤΡΟΧΑΙΟΥ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ .......
Έχασα τη ζωή μου…
Έφυγε! Κι εσύ δεν χωράς στην ψυχή σου! Δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί γιατί η πραγματικότητα σου έχει αλλάξει τόσο που δεν θες να την ζήσεις. Απόγνωση και το αναπάντητο "γιατί? ". Κλαίς ατελείωτες ώρες και οι μέρες περνούν ως την ώρα που δεν έχεις πια άλλα δάκρυα. Έχεις στεγνώσει και η ψυχή σου είναι απλά άδεια. Για τις επόμενες μέρες κοιτάς μια φωτογραφία απαθής προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει πια αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου. Και εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Στην αρχή όχι για σένα, αλλά για τους υπόλοιπους γύρω σου που σε αγαπάνε .
Να ζεις γεμάτος ενοχές για κείνη την κακιά στιγμή που ανέπτυξες υπερβολική ταχύτητα κι η μοτοσικλέτα έπεσε πάνω στο δέντρο.
Τώρα πια εκείνη έγινε αστεράκι χαμένο μέσα στα σύννεφα..Μια μέρα εκεί που καθόμουνα
κάτω από το μοιραίο δέντρο την άκουσα να μιλάει μαζί του.
- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά
της. - Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; - Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. Τι χρώμα έχει η χαρά; - Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά; - Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας; - Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. - Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε το αστέρι ...
Κοίταξε μακριά στο κενό ... Και δάκρυσε ... «Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές; ρώτησε κείνο το βράδυ τ’ αστέρι. Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα. -Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που … Να οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να στο πω, υπόθεση καρδιάς. - Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές.
- Άσε με τώρα, νυστάζω. - Πες μου, επέμενε το αστέρι. Πες μου μερικές.
- Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή και ύστερα θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς
- Σ’ αγαπώ, πολύ Ψυχούλα μου!
Καληνύχτα! Είπε τ’ αστέρι τρισευτυχισμένο κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από
το ματόκλαδο του φεγγαριού…
Αφιερωμένο στην παντοτινή μου αγάπη.
Νίκος
Έφυγε! Κι εσύ δεν χωράς στην ψυχή σου! Δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί γιατί η πραγματικότητα σου έχει αλλάξει τόσο που δεν θες να την ζήσεις. Απόγνωση και το αναπάντητο "γιατί? ". Κλαίς ατελείωτες ώρες και οι μέρες περνούν ως την ώρα που δεν έχεις πια άλλα δάκρυα. Έχεις στεγνώσει και η ψυχή σου είναι απλά άδεια. Για τις επόμενες μέρες κοιτάς μια φωτογραφία απαθής προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει πια αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου. Και εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Στην αρχή όχι για σένα, αλλά για τους υπόλοιπους γύρω σου που σε αγαπάνε .
Να ζεις γεμάτος ενοχές για κείνη την κακιά στιγμή που ανέπτυξες υπερβολική ταχύτητα κι η μοτοσικλέτα έπεσε πάνω στο δέντρο.
Τώρα πια εκείνη έγινε αστεράκι χαμένο μέσα στα σύννεφα..Μια μέρα εκεί που καθόμουνα
κάτω από το μοιραίο δέντρο την άκουσα να μιλάει μαζί του.
- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά
της. - Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; - Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. Τι χρώμα έχει η χαρά; - Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά; - Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας; - Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. - Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε το αστέρι ...
Κοίταξε μακριά στο κενό ... Και δάκρυσε ... «Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές; ρώτησε κείνο το βράδυ τ’ αστέρι. Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα. -Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που … Να οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να στο πω, υπόθεση καρδιάς. - Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές.
- Άσε με τώρα, νυστάζω. - Πες μου, επέμενε το αστέρι. Πες μου μερικές.
- Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή και ύστερα θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς
- Σ’ αγαπώ, πολύ Ψυχούλα μου!
Καληνύχτα! Είπε τ’ αστέρι τρισευτυχισμένο κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από
το ματόκλαδο του φεγγαριού…
Αφιερωμένο στην παντοτινή μου αγάπη.
Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου