'Αρθρο από την εφημερίδα "Οδηγώ"

ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ-Ανθρώπινες Τραγωδίες

Ο Μερκούρης από την Κάλυμνο

«Η αγάπη των δικών μου ανθρώπων μου έδωσε τη δύναμη να ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου» «Έπρεπε να ζήσω ή να πεθάνω. Μετά το ατύχημα η ζωή σαν να έκανε μια στάση. Ήμουν όμως μόνο δεκαοκτώ και εκείνη έτρεχε μπροστά μου».
Ο Μερκούρης από την Κάλυμνο είναι σίγουρα ο άνθρωπος που μας διδάσκει τι θα πει θέληση. Ένα τροχαίο άλλαξε για πάντα πριν από δέκα χρόνια τη ζωή του.

Ο Μερκούρης έχασε το πόδι του: «Ήταν σφηνωμένο στον κορμό του δένδρου που παρέσυρα με τη μηχανή μου. Σε μια στροφή του δρόμου έχασα τον έλεγχό της και μαζί και τον συνεπιβάτη μου το ξαδελφάκι μου που ζούσε στην Αυστραλία τον  Σακελλάρη . Τον είδα που κατρακυλούσε πίσω μου. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα».

Όταν ήμουν 7 χρόνων έχασα τον πατέρα μου από τροχαίο. Πήγαινε να παραδώσει τη μοτοσικλέτα του σε κάποιον που την είχε πουλήσει την προηγούμενη ημέρα ύστερα από μεγάλη πίεση της μητέρας μου. Στη διαδρομή προς τις Μυρτιές  κάποιος του έκλεισε τον δρόμο και εκεί έχασε τη ζωή του. Αυτό στοίχησε σε όλους μας πολύ. Ο καθημερινός φόβος της μητέρας μου ήταν να μην μπλέξουμε εγώ και ο αδελφός μου με μηχανές. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε».

Ο Μερκούρης κι ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Χριστοφής από παιδιά ήξεραν από μηχανές. Η μόνη απασχόλησή τους εκεί στο νησί ήταν στα συνεργεία και όλοι οι φίλοι τους ήταν μηχανόβιοι. Ο Μερκούρης από μωρό έχει στα αφτιά του τους ήχους της μηχανής. Όταν τέλειωσε το Δημοτικό έμαθε να τις «μαστορεύει». Στα 15 είχε δική του μηχανή και το καλοκαίρι του 2002, η 250άρα Enduro του απογειώνεται. Μαζί της και εκείνος…

«Η μηχανή είναι μικρόβιο. Είναι μέσα στο αίμα μας. Ακόμη και τώρα. Είναι αρρώστια. Η ταχύτητα σου δίνει το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας. Πάνω στη μηχανή διατάζεις εσύ. Ακόμη και αν δεν είχα χάσει τον πατέρα μου από τροχαίο, πάλι μηχανή θα καβάλαγα!» λέει.

«Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα πάθει το τροχαίο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έπρεπε να ζήσω ή να πεθάνω. Τα πάντα είναι η στιγμή. Και το μόνο που σε κρατάει στη ζωή είναι η οικογένειά σου. Τα πρόσωπα της μητέρας μου και του αδελφού μου ήταν συνεχώς μπροστά μου. Ένα πράγμα σκεφτόμουν, πώς θα τα βγάλουν πέρα χωρίς εμένα.

Ένα κομμένο πόδι κάτω από το γόνατο δεν είναι ότι καλύτερο για έναν νεαρό. Έμεινα πολλά βράδια άυπνος. Έκλαψα, πόνεσα. Ένιωθα κάθε λεπτομέρεια του κομμένου ποδιού μου. Ακόμη και τώρα πολλές φορές νιώθω να με πονάει το μεγάλο μου δάχτυλο, η πατούσα μου. Ζω ακόμη με τα «φαντάσματα».

Ήταν θαύμα που έζησα και μάθημα που με κάνει να ξεπερνάω τον εαυτό μου! Όμως ήταν και θέληση για ζωή. Αυτή η θέληση με έσωσε! Η συμπαράσταση των δικών μου ανθρώπων με έκανε να θέλω να περπατήσω. Η αγάπη τους μου έδινε και μου δίνει δύναμη να στέκομαι όρθιος, να αγωνίζομαι, να ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου.
Το ψεύτικο πόδι είναι δώρο για μένα. Πολύ ακριβό δώρο, βέβαια, αφού κοστίζει ακριβά και πρέπει να το αλλάζω κάθε πέντε χρόνια. Αυτή είναι η διάρκεια ζωής του.

 Η βοήθεια από το κράτος ήταν μηδαμινή και πλέον μας την έκοψαν τελείως. Δεν σου πληρώνουν καρότσι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, γιατί ισχυρίζονται ότι δεν το χρειάζεσαι και ότι μπορείς να πάρεις ένα κινέζικο, που σε μία δύο διαδρομές του φεύγουν οι ρόδες. 

Είναι κρίμα, γιατί όλοι εμείς, που η ζωή μας έκανε άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτε. Με έναν νόμο που ψηφίστηκε μας έκοψαν τη χορήγηση τεχνητού μέλους. Όμως ποιος σαν κι εμένα μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό; Μου δίνουν 700 ευρώ για τη σιλικόνη που φοράω κάτω από το τεχνητό πόδι και εγώ πληρώνω 1.200 ευρώ. Το κράτος μου παρέχει τη δυνατότητα φοροαπαλλαγής για το αυτοκίνητο που έχω. Μου έβγαλε ποσοστό αναπηρίας 67%. 

Αλλά κάθε τρία χρόνια περνάω από επιτροπή. Έχουν μάλλον την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να φυτρώσει πόδι, γι’ αυτό χρειάζεται να τραβάμε μια δεκαήμερη ταλαιπωρία κάθε φορά, με ατελείωτα πηγαινέλα στους γιατρούς και στις διάφορες υπηρεσίες σε Ρόδο και Αθήνα για να μας ξαναδώσουν το ίδιο ποσοστό.

Ο Μερκούρης εξακολουθεί και πιστεύει στη φιλία, στον έρωτα και στην αγάπη. Κάνει όνειρα. Θέλει να φτιάξει δική του οικογένεια. Θέλει να έχει τη δυνατότητα να μεγαλώσει τα παιδιά του χωρίς να τους στερήσει τίποτε. Παραμένει παράξενα δυνατός. Δεν έχει πει «καλώς όρισες» στην κακή του τύχη, αλλά έμαθε να μην τη βλέπει σαν εφιάλτη και μπορεί να συνεχίζει τη συγκατοίκηση μαζί της. Στέλνει και ένα μήνυμα σε όλους όσοι είναι παθιασμένοι με τις μηχανές: «Να φοράτε πάντα κράνος και εξοπλισμό όταν καβαλάτε τις “αγαπημένες” σας. Αν ποτέ σας συμβεί ότι συνέβη και σε μένα, ένα να θυμάστε: μπορείτε να ζήσετε. Η ζωή είναι ωραία!».