Ο Έλληνας ως Οδηγός

Κίνηση στην πόλη: Έχω προτεραιότητα, με πληρώνει...

Πάνω από το 80% των θανατηφόρων ατυχημάτων γίνεται μέσα στις πόλεις με σχετικά χαμηλές ταχύτητες, οι οποίες όμως είναι ικανές για τον τύπο των χτυπημάτων να φέρουν τον θάνατο ή τον σοβαρό τραυματισμό.

Για παράδειγμα, αρκεί να συλλογιστεί κανείς των αριθμό των δίτροχων που κινούνται καθημερινά στην πόλη με μεγάλες ταχύτητες ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και το τι συμβαίνει όταν κάποιος αναβάτης βρεθεί στην άσφαλτο μέσα σε πυκνή ροή.

Ή την λογική μας να κινούμαστε 100 χιλ/ώρα στις δεξιές λωρίδες κεντρικών δρόμων και το πόσο μπορεί να προβλέψει την ταχύτητά μας κάποιος από κάθετο δρόμο ή αν μπορούμε να προβλέψουμε τον πεζό που περνάει όταν είμαστε μποτιλιαρισμένοι.

Ή ας σκεφτούμε τις σχετικές ταχύτητες που έχουν τα οχήματα σε μία διασταύρωση σε μικρούς δρόμους. Κατεβαίνοντας το 'στενό' με την απόλυτα νόμιμη ταχύτητα των 40χλ/ώρα (έτσι λέει ο ΚΟΚ) και μη υπολογίζοντας αν εμείς (ή ο άλλος) 'ξεχάσαμε' το STOP ή την προτεραιότητα, καταλήγουμε πολλές φορές σε μία σύγκρουση οχημάτων (δίτροχων ή τετράτροχων) η οποία είναι σφοδρότατη.

Σκεφτείτε λίγο την εικόνα της μούρης του άλλου αυτοκινήτου στο παράθυρό σας. Δεν υπάρχει κανείς τεχνικός τρόπος να απορροφήσει το όχημα σας όλη την ενέργεια του κάθετου αυτοκινήτου (ακόμα και μιας βαριάς μηχανής) μέσα στους 10 πόντους της πόρτας. Οι αερόσακοι- κουρτίνες και τα στιβαρά αμαξώματα βοηθούν, αλλά και πάλι η επαφή του σώματός σας και του κεφαλιού σας με το άλλο αμάξι είναι δεδομένη.

Αν τα χιλιόμετρα είναι πολλά (70-80-100), το άλλο όχημα θα φτάσει μέχρι το χειρόφρενο συνθλίβοντας σας. Τα πράγματα χειροτερεύουν όσο πιο ψηλό είναι το άλλο όχημα (τζιπ, SUV) γιατί το χτύπημα τότε είναι πιο ψηλά, στο ύψος του κεφαλιού, στο πιο αδύνατο σημείο στου πλαϊνού του αυτοκινήτου.

Όταν θα ανατριχιάσετε στην σκέψη του εναγκαλισμού του ψυγείου του άλλου, θα καταλάβετε ότι μπορεί ο ΚΟΚ να σας δίνει δίκιο (ή άδικο), μπορεί κάποιος (ή εσείς) να παραβίασε STOP-προτεραιότητα-κόκκινο, αλλά τελικά αυτό δεν έχει καμία σημασία όταν θα είστε νεκροί ή σοβαρά τραυματισμένοι.

Η αντιμετώπιση λοιπόν της κίνησής μας, ότι και να οδηγούμε, πρέπει να γίνεται από την ασφαλή μεριά και όχι με την σκέψη πως «Έχω προτεραιότητα, με πληρώνει».

Έχουμε σκεφτεί ποτέ την μικρή περίπτωση να στείλουμε τον άλλο στο νεκροταφείο ή στο καροτσάκι;

Ας έχουμε χίλια δίκια, ας μιλάει ο άλλος στο κινητό και ας μην κατάλαβε τις προτεραιότητες. Είναι αυτός λόγος να τον ¨σακατέψουμε?»

Τι θα συμβεί αν τον πάρουμε 'ξώφαλτσα' και εξοστρακιστούμε πάνω στα παρκαρισμένα, πάνω στον πεζό ή στην στάση του λεωφορείου που περιμένουν μερικοί ανέμελοι;

Έχουμε ψυχολογήσει σωστά τον πεζό που κάνει λάθος κίνηση; (απροσεξία-βιασύνη- περνάει με κόκκινο ή επειδή δεν κατάλαβε την ταχύτητά μας). Και μπορούμε να ψυχολογούμε σωστά ΚΑΘΕ ΠΕΖΟ;

Ή, αν οδηγούμε δίκυκλο, το ξέρουμε ότι θα καταλήξουμε είτε τραυματισμένοι είτε 1 μέτρο κάτω άσχετα ποιος φταίει;

Αυτές τις σκέψεις τις κάνουμε μόνο μετά, όταν θα είναι αργά, όταν θα κοιτάμε την λάμπα του χειρουργείου ή θα τραβάμε τα μαλλιά μας πάνω από ματωμένες λαμαρίνες...

Έτσι λοιπόν πονηρέ-ασυγκράτητε-αλαφιασμένε και ακλόνητε στην θέση σου και στην προτεραιότητα σου Έλληνα σκέψου την επόμενη φορά που θα δεις την μούρη του άλλου να βγαίνει πίσω από τα παρκαρισμένα που δεν σε βλέπει καλά, σκέψου όταν ανεμίζει το μαλλί σου με αρκετά χιλιόμετρα πάνω. . . όχι από το όριο, αλλά πάνω από αυτό που περιμένει ο άλλος.

ΑΦΗΣΕ το καταραμένο το γκάζι αντί να το πατήσεις περισσότερο (μαζί με την κόρνα) για να προλάβεις να περάσεις μπας και σου κλέψει κανείς τα δικαιώματά σου.

Κόψε λίγο αντί να επιταχύνεις όταν ανάβει το πράσινο και είσαι εν κινήσει, σκέψου την πιθανότητα να περνάει ο άλλος με κόκκινο.

Υπολόγισε όταν φτάνεις σε μια διασταύρωση που για κάποιο 'ανεξήγητο' λόγο τα οχήματα είναι σταματημένα και έχεις πράσινο, ότι μπορεί να υπάρχει τροχονόμος που δεν βλέπεις και δεν ακούς.

Υπολόγισε τον πεζό που το πιθανότερο να περνάει από λάθος μέρος τον δρόμο.

Αυτά τα 5-10 χιλ. διαφορά που θα έχεις στην όχι τόσο σπάνια περίπτωση που κάποιος (ή εσύ) θα κάνει το λάθος, είναι η διαφορά από το αν θα πέσεις φρεναριστός πάνω στον άλλο με 50 ή με 20 χιλ/ώρα και αν θα τον σώσεις ή θα τον σκοτώσεις (ή αν θα σωθείς ή θα σακατευτείς...)

Ας αφήσουμε για μετά τα STOP και τα εκ δεξιών, για τις ασφάλειες και για τους πραγματογνώμονες. Ας δεχθούμε ότι μέσα στον πανικό της πόλης μπορεί ο άλλος να κάνει το λάθος όπως θέλουμε να δεχθεί και αυτός το δικό μας λάθος και να κάνει την ίδια κίνηση να μας σώσει.

Όπως ας δεχθούμε την κακή και αντικοινωνική συμπεριφορά του άλλου που είτε ψάχνει το σωστό δέκατο του δευτερολέπτου για να μας 'την κάνει' και να χωθεί μπροστά μας, είτε μας αγνοεί επιδεικτικά ξέροντας ότι θα φρενάρουμε και δεν θα πέσουμε πάνω του. Δεν θα αποδείξουμε τίποτα τραβώντας την κατάσταση μέχρι τέλους, απλά όλοι θα κινδυνέψουμε ή, το λιγότερο, θα ταλαιπωρηθούμε με υλικές ζημιές.

Κανείς δεν θα μας υποδεικνύει για τα κάθε επόμενα 100 μέτρα το πόσο θα πρέπει να τρέχουμε. Το όριο δεν ορίζεται εύκολα με νούμερα, δεν είναι τα 50 στην πόλη όπου είναι συνήθως λίγα στον κεντρικό με διάζωμα, ενώ είναι πάρα πολλά στα στενάκια. Την 'υπερβολική ταχύτητα' στην πόλη (αγαπημένη πιπίλα-εξήγηση των ατυχημάτων) θα την ορίζουμε εμείς ως συνετοί οδηγοί, προβλέποντας και αναγνωρίζοντας τα επικίνδυνα σημεία ακόμα και όταν έχουμε προτεραιότητα, με την λογική της λιγότερης δυνατής ζημιάς, λιγότερο σε λαμαρίνες και περισσότερο σε ανθρώπινες ψυχές.

Aρκεί να είμαστε εκεί όταν οδηγούμε, και να μην μεταφερόμαστε απλά από το όχημα...