ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ –ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ 

Ένα τροχαίο που σημάδεψε την ζωή της Ασημένης,όπως η ίδια την περιγράφει σε  επιστολή της προς την εφημερίδα "Οδηγώ"

Στην τρυφερή ηλικία των 18ετών  και για τα επόμενα 4 χρόνια έκανα σχέση με τον Δημήτρη .Ήταν το παιδί που όλοι οι γονείς θα ήθελαν να έχει σχέση η κόρη τους, καλός, γλυκός, χαριτωμένος, ευκατάστατος, μορφωμένος, από καλή οικογένεια κ.τ.λ. Ήταν τότε 22 ετών και σε λίγους μήνες θα τελείωνε το στρατιωτικό του. Ήταν μοναχοπαίδι και οι γονείς του όπως ήταν φυσικό δεν του χαλάγανε χατίρι, ότι τους ζητούσε το είχε την επόμενη μέρα.

Είχε μία μεγάλη αδυναμία .Την ταχύτητα .Και σαν νέος δεν φοβόταν τις συνέπειες. Ο μπαμπάς του για να τον ευχαριστήσει του πήρε ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο που κάθε νέος της ηλικίας του θα ποθούσε. Κάθε μέρα έκανε πολλά χιλιόμετρα σε βόλτες και πάντοτε πήγαινε με διπλάσια ταχύτητα από το όριο ταχύτητας,

Ήταν Σάββατο 10 Ιουλίου πριν δέκα περίπου  χρόνια. Είχαμε κανονίσει να πάμε για καφέ γύρω στις 18:00 στο αγαπημένο μας στέκι στο Χαράκι. Ήρθε με πήρε από το σπίτι και φύγαμε με το αυτοκίνητό του. Αφού ήπιαμε τον καφέ μας αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην πόλη γιατί εγώ το βράδυ είχα να πάω σε ένα πάρτι μιας ξαδέλφης μου στο σπίτι της στην Ιξιά . Όμως δεν τα είχα υπολογίσει καλά.

Στην διαδρομή μαλώσαμε και από τα νεύρα μου τον είπα βλάκα. Αυτός τότε πάτησε το γκάζι με τέτοιο μίσος που σε μια στροφή απότομη που μέση ταχύτητα είχε τα 50 Km εμείς πρέπει να "μπήκαμε" με 150. Τότε έχασα το φώς μου. Η επόμενη σκηνή με βρήκε πεταμένη στην άκρη του δρόμου με το χέρι μου πάνω στην άσφαλτο.

Ήμουν λιπόθυμη τουλάχιστον 15 λεπτά. Ο Δημήτρης είχε πάθει ένα είδος αμνησίας και δεν θυμόταν ότι ήμουν και εγώ μέσα στο αμάξι. Όταν ξύπνησα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω αν είμαι αρτιμελής, αν μπορώ να θυμηθώ απλά πράγματα και μετά μάζεψα το χέρι μου από την άσφαλτο για να μην μου το πατήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Ήμασταν πολύ τυχεροί καθότι το ατύχημα έγινε κοντά στον Αρχάγγελο και ήρθε γρήγορα ασθενοφόρο από το Κέντρο Υγείας. Δεν θα ξεχάσω την θολούρα και τον ήχο της σειρήνας. Τα κλάματα και τον κρύο ιδρώτα του Δημήτρη. Δεν θα ξεχάσω την μαμά μου όταν είδε το σχεδόν πολτοποιημένο μου πρόσωπο. Είχε διαλυθεί η δεξιά μεριά του μετώπου μου και το πάνω μέρος του κρανίου, ενώ έσπασε και η μύτη μου.

Την γλίτωσα χωρίς εγχείρηση και με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ο μπαμπάς μου όμως από τότε έχει πίεση και η μαμά μου όποτε την ζητούν στο τηλέφωνο με το επώνυμό της, της κόβονται τα πόδια.

Όπως  μου είπαν -μετά από μήνες οι φίλοι και συγγενείς - εκείνο το βράδυ ο μπαμπάς μου έβγαλε πολλές άσπρες τρίχες, η μαμά μου δεν έπαψε να κλαίει και ο αδελφός μου χτύπαγε συνέχεια το κεφάλι του στον τοίχο. Εγώ είδα το πρόσωπό μου μετά από 2 βδομάδες στον καθρέφτη. Έπρεπε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνω πλαστικές και να μην φαίνεται τώρα σχεδόν τίποτα. Ο Δημήτρης. δεν είχε πάθει τίποτα μόνο 5 ράμματα πίσω στο κεφάλι. Η μαμά μου όταν τον είδε τον αγκάλιασε και τον παρηγορούσε. Ο μπαμπάς μου και γενικά όλη μου η οικογένεια του συμπεριφέρθηκε κόσμια και συνεχίσαμε την σχέση μας για 4 χρόνια χωρίς ποτέ να του καταλογίσω ευθύνες γι' αυτό που πέρασα. Το αυτοκίνητο διαλύθηκε και πουλήθηκε για ανταλλακτικά. Ο μπαμπάς του Δημήτρη πήρε στον γιό του μέσα σε ένα δίμηνο το ίδιο αυτοκίνητο, στα ίδια κυβικά, στο ίδιο χρώμα για να μην πάθει ο γιόκας του κόμπλεξ και δεν μπορέσει ξανά να οδηγήσει. Ευτυχώς τώρα πια έχει πιο πολύ μυαλό από τον μπαμπά του κι είναι ένας πολύ συνειδητοποιημένος οδηγός.