Μία ακόμα ανθρώπινη τραγωδία λόγω τροχαίου ατυχήματος

Ο Θεός ήταν δίπλα της και της έδινε μια δεύτερη ευκαιρία
Βρέθηκα πρόσφατα στο Ηράκλειο της Κρήτης και άφησα μερικά έντυπα του «Οδηγώ» στα εξωτερικά ιατρεία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου. Την άλλη ημέρα μου τηλεφώνησε μία μητέρα που είχε διαβάσει το «Οδηγώ» και μου ζήτησε να συναντηθούμε για να μου αφηγηθεί την δική της ανθρώπινη τραγωδία , να την δημοσιεύσω για παραδειγματισμό των νέων κυρίως παιδιών μας που οδηγούν.
Συναντηθήκαμε με την κυρία Κατερίνα και μου διηγήθηκε το δράμα που ζει με την κόρη της τα τελευταία σχεδόν 2 χρόνια συνεπεία τροχαίου ατυχήματος .
Ήταν βραδάκι της 6 Ιουλίου του 2010. Πολύ ζεστή ημέρα. Η 15χρονη κόρη της Αρετή μαθήτρια της Α΄ Λυκείου πήρε το μηχανάκι της και έφυγε από το σπίτι με σκοπό να κατέβει μια βόλτα παραλιακά αφού πρώτα θα περνούσε να πάρει και την φίλη της Χρυσαυγή δύο στενά πιο πέρα.
Το μηχανάκι της το είχανε αγοράσει πρόσφατα μετά από έντονους καυγάδες και αφού υποσχέθηκε ότι θα το χρησιμοποιεί μόνο για να πηγαίνει στο φροντιστήριο , επειδή ο πατέρας της αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και δεν οδηγούσε.
Στις 20.30 κι ενώ κινείτο στην κεντρική οδό Μίνωος στη διασταύρωσή της με την οδό 62 Μαρτύρων κοντά στη Χανιόπορτα, ένας οδηγός αυτοκινήτου πέρασε με κόκκινο με αποτέλεσμα να παρασύρει το μηχανάκι και να εκτοξεύσει τα δύο κορίτσια μέτρα μακριά. Η φίλη της τραυματίστηκε ελαφρά η Αρετή  όμως υπέστη βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και πολλαπλά τραύματα σε ολόκληρο το σώμα της. Έπεσε σε κώμα και μεταφέρθηκε στο τοπικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο .
Ο δράστης που προκάλεσε το ατύχημα αμέσως μετά εγκατέλειψε το σημείο και χάθηκαν τα ίχνη του μέχρι που η Αστυνομία ανακάλυψε την ταυτότητά του. Παρόλα αυτά δεν τιμωρήθηκε ποτέ αφού κατάφερε να περάσει τα σύνορα και να επιστρέψει στην πατρίδα του, την Αλβανία….
Η μικρή Αρετή όμως εξακολουθούσε να παραμένει «φυτό» στο Νοσοκομείο για 10 περίπου μήνες.
Τέλος Μαΐου - αρχές Ιουνίου του 2011 άρχισε να δείχνει ότι κάτι πάει καλύτερα όταν άρχισε να κουνάει λίγο την γλώσσα της. Μία ημέρα ξαφνικά  όταν της μίλησε ο πατέρας  της από την πόρτα γύρισε τον κοίταξε , του χαμογέλασε και από τότε ξύπνησε. Άρχισε να λέει τις πρώτες λεξούλες, στην αρχή δυσκολεύονταν να την καταλάβουν  αλλά σιγά –σιγά η ομιλία της έγινε  πιο ξεκάθαρη αφήνοντας άφωνους όλους , ακόμα και τους γιατρούς.
Άρχισαν να τις δείχνουν φωτογραφίες από φίλες της, βίντεο που είχε τραβήξει από το κινητό της και μία- μία τις αναγνώριζε και τις έλεγε το όνομά τους. Η υγεία της εξακολουθούσε όμως να κρέμεται από μία κλωστή. Τη μία μέρα της έβαζαν αίμα και την άλλη χανόταν, έπαιρνε πάρα πολλές αντιβιώσεις, οι οποίες τις έριχναν την άμυνα του οργανισμού και οι γιατροί πίστευαν ότι δεν θα αντέξει .
Τότε όμως άρχισε ένας άλλος Γολγοθάς για την οικογένειά της. Έπρεπε να μεταφερθεί σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης στο εξωτερικό. Ήταν η μοναδική της ελπίδα για να ξεπεράσει τις βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που είχε υποστεί .Το κόστος τεράστιο {850 ευρώ την ημέρα }και τα οικονομικά της οικογένειας μηδαμινά. Ο πατέρας της βαριά άρρωστος και άνεργος ενώ η μητέρα της σταμάτησε να εργάζεται για να βρίσκεται όλη μέρα δίπλα της .
Το γλυκό 16χρονο κορίτσι «έσβηνε» πάνω στο κρεβάτι της εντατικής μονάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ηρακλείου περιμένοντας να ξεπεραστούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και τα οικονομικά προβλήματα για να πάρει το πολυπόθητο εισιτήριο για τη ζωή: να μεταφερθεί σε κέντρο αποκατάστασης στη Ζυρίχη της Ελβετίας, εκεί όπου οι γιατροί θα έδιναν τον τελευταίο αγώνα για να τη σώσουν.
Μετά από μεγάλο αγώνα της οικογένειάς της αλλά  και της τοπικής κοινωνίας το Υπουργείο Υγείας ενέκρινε τελικά το απαιτούμενο ποσό και η μικρή Αρετή πήγε με την μητέρα της στην Ελβετία, ένα χρόνο μετά το ατύχημα.
Στην Ελβετία έμειναν περίπου 6 μήνες. Καταλαβαίνει κανείς τι τράβηξε μία απλή γυναίκα σε μια ξένη χώρα χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα κι όλα τα συναφή και να έχει πίσω της στην Κρήτη έναν καρκινοπαθή σύζυγο με δύο ανήλικους γιούς…
Εκεί η μικρή Αρετή αναστήθηκε. Η πρόοδός της ήταν εκπληκτική. Είχε τόση δύναμη μέσα της, που είχε καταπλήξει ακόμη και τους γιατρούς. Το κοριτσάκι της κυρίας Κατερίνας  μπορούσε  πλέον να στέκεται και να μιλάει. Όταν σηκώθηκε για πρώτη φορά όρθια και κατάφερε να κάνει τα πρώτα της βήματα, ένιωσε σαν μάνα ότι επρόκειτο για θαύμα. Ότι ο Θεός ήταν δίπλα της και της έδινε μια δεύτερη ευκαιρία.
Δεκαπέντε ολόκληρους μήνες μετά το φρικτό τροχαίο ατύχημα που της στέρησε τα πάντα, το 16χρονο κορίτσι έκανε τα πρώτα του βήματα σκορπίζοντας δάκρυα χαράς και συγκίνησης στους γονείς, τα αδέλφια της, αλλά και σε όλους όσοι στάθηκαν στο πλευρό της προσπαθώντας να τη βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν.
Σιγά –σιγά άρχισε να παρακολουθεί τα πάντα και να καταλαβαίνει. Μιλούσε  και   θυμόνταν τα πάντα. Ακόμη κι εκείνη την ημέρα, την 6η Αυγούστου του 2009, που ο Αλβανός οδηγός την παρέσυρε με το αυτοκίνητό του και την εγκατέλειψε αβοήθητη.
Η κόρη της επέστρεψε στη ζωή. Και αυτό το χρωστάει σε όλους όσους βοήθησαν.
«Δεν μπορείτε να καταλάβετε τι είναι για μια μάνα να βλέπει το παιδί της να επιστρέφει ζωντανό από τους νεκρούς».
Η αστείρευτη αγάπη της οικογένειάς της, αλλά και η συμπαράσταση του κόσμου έδωσαν ελπίδα και δύναμη στη νεαρή κοπέλα, που κατάφερε να γράψει έναν ευτυχισμένο επίλογο στην περιπέτειά της .
Επιδεικνύοντας απίστευτη δύναμη ψυχής και θέλησης κατάφερε όχι μόνο να νικήσει τον θάνατο, αλλά και να σταθεί ξανά στα πόδια της χαμογελώντας στο αύριο!
Επέστρεψε στην Κρήτη προλαβαίνοντας ν’ αγκαλιάσει τον άρρωστο πατέρα της , ο οποίος λίγο καιρό αργότερα απεβίωσε…
Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν ο Αλβανός δεν παραβίαζε τον κόκκινο , αλλά κι αν η μικρή Αρετή φορούσε προστατευτικό κράνος ή κι αν δεν οδηγούσε τόσο μικρή δίκυκλο σε μία μεγάλη πόλη…
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι ασυνείδητοι από τους οποίους θα κινδυνεύουμε. Το κόκκινο δεν το παραβιάζουν μόνο οι Αλβανοί…. Γι αυτό ο καθένας –ιδιαίτερα όσοι οδηγούν δίκυκλα- πρέπει να προσέχει από μόνος του και να μην έχει ΚΑΜΜΙΑ εμπιστοσύνη στους άλλους οδηγούς.
Δυστυχώς μία  μόνο στιγμή στο δρόμο είναι αρκετή για να καταστρέψει ζωές και ζωές….