Οδήγηση δικύκλου στην πόλη-Τι πρέπει να προσέχει ο αναβάτης

Ο σωστός χαρακτηρισμός για τον ενδεχόμενο κίνδυνο που συνοδεύει τη χρήση της μοτοσυκλέτας, είναι ότι είναι ευάλωτη και όχι επικίνδυνη, όπως συχνά αναφέρεται. Η μοτοσυκλέτα δεν παίρνει πρωτοβουλίες ώστε να είναι επικίνδυνη, ωστόσο καθώς δεν προσφέρει παθητική ασφάλεια, δεν προφυλάσσει τον οδηγό της, όσο το αυτοκίνητο......
Αυτός είναι ο δεύτερος βασικότερος λόγος για τον οποίο ο αναβάτης πρέπει να φροντίζει ο ίδιος για την ασφαλή κυκλοφορία του. Ο πρώτος είναι βέβαια η απροσεξία των άλλων οδηγών, καθώς όπως αναφέρουν και οι στατιστικές, στο 50% των ατυχημάτων την ευθύνη έφερε ο οδηγός του άλλου οχήματος.

Ακόμη κι όταν η μοτοσυκλέτα είναι ακινητοποιημένη ή έχει προτεραιότητα, ο μοτοσικλετιστής πρέπει να οδηγεί αμυντικά.

Διασταυρώσεις, STOP, φανάρια ρύθμισης της κυκλοφορίας: Ελέγχουμε βέβαια καλά πριν περάσουμε. Είτε έχουμε προτεραιότητα είτε όχι, επιβάλλεται να σταματάμε και να ελέγχουμε κάθε διασταύρωση. Το δίκιο δεν μας βοηθά ούτε θα μας σώσει αν κάποιος άλλος οδηγός κάνει παράβαση.

 Στα φανάρια ποτέ δεν σταματάμε στο κέντρο του δρόμου Πλησιάζουμε ένα από τα δύο άκρα του, κατά προτίμηση δίπλα στο πεζοδρόμιο ή στο διαχωριστικό διάζωμα -αν υπάρχει.

Πλησιάζοντας σε STOP ή όταν μειώνουμε ταχύτητα για να ελέγξουμε, κινούμαστε προς το δεξί άκρο του δρόμου. Ακόμη κι αν έχουμε ελέγξει πίσω με τους καθρέφτες μας, η θέση αυτή θα μας προφυλάξει στο ενδεχόμενο ένας οδηγός που ακολουθεί να μην μας έχει δει και να μας χτυπήσει από πίσω. Ειδικά το βράδυ.

Εναλλακτικά, αν βρίσκεται ήδη σταματημένο όχημα στο φανάρι, περνάμε εμπρός του και το αφήνουμε πίσω μας ως «ασπίδα».Η στάση ωστόσο πάνω στη διάβαση των πεζών, δείχνει παντελή έλλειψη σεβασμού για τους πεζούς.

Η μοτοσυκλέτα στις μέρες μας είναι ανάγκη. Ανάγκη όμως είναι και ο πολιτισμός και η ευγένεια που πρέπει να χαρακτηρίζουν την οδηγική μας συμπεριφορά.

Η σημασία του οπτικού πεδίου

Όταν κινούμαστε με μοτοσικλέτα, τα δεδομένα που έχουμε να επεξεργαστούμε κάθε στιγμή είναι τόσα πολλά, ώστε είναι ανθρώπινο να συμβεί κάποια αστοχία ή λάθος. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται δύο στοιχεία για να λειτουργήσει κατά την οδήγηση: πληροφορίες και χρόνο.

Πληροφορίες, ώστε να έχει δεδομένα για να επιλέξει τη θέση του στο δρόμο, την ταχύτητά του, τα «εμπόδια» που πρέπει να αποφύγει. Χρόνο, για να επεξεργαστεί αυτές τις πληροφορίες και να σχεδιάσει τη διαδρομή που θα ακολουθήσει.

Έλλειψη πληροφοριών ή πληροφορίες που έρχονται ξαφνικά, είναι δύο παράγοντες που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα ατύχημα.

Αν προσθέσουμε και τις προσωπικές σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ενώ οδηγούμε ή τα εκτός κυκλοφοριακού ιστού ερεθίσματα (τηλέφωνο, συνομιλία με τον συνεπιβάτη, διαφημιστικές πινακίδες κλπ), τα πράγματα γίνονται δύσκολα και οι προϋποθέσεις για το ατύχημα αρχίζουν να χτίζονται.

Το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δεχτεί ερεθίσματα από ένα πεδίο εύρους που ξεπερνά τις 170 μοίρες. Αυτό σημαίνει ότι με μια ελάχιστη κίνηση του κεφαλιού, έχουμε πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν εμπρός μας. Αρκεί να μην υπάρχουν οπτικά εμπόδια. Εδώ ο κανόνας λέει ότι δεν εισερχόμαστε σε κάποιο «χώρο» αν δεν τον έχουμε εποπτεύσει πλήρως.

Η «προτεραιότητα» και η προσδοκία ότι οι υπόλοιποι οδηγοί τηρούν πιστά τον ΚΟΚ, έχει στοιχίσει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Πίστευαν ότι «αφού έχω προτεραιότητα δεν χρειάζεται να ελέγξω», ή -ακόμη χειρότερα- ότι το πράσινο φανάρι τους προσφέρει ασφαλή διέλευση…  Για τους μοτοσικλετιστές ασφάλεια προσφέρει μόνον ο χώρος που έχει ήδη ελεγχθεί πλήρως.

Σε κάθε διασταύρωση μειώνουμε την ταχύτητά μας τόσο ώστε να έχουμε πλήρη εποπτεία, άσχετα αν έχουμε προτεραιότητα ή πράσινο φανάρι. Οι μοτοσυκλέτες επιβραδύνουν και επιταχύνουν αρκετά γρήγορα, οπότε αυτός ο «έλεγχος» δεν προκαλεί σημαντική καθυστέρηση.

Σε κάθε προσπέραση ακινητοποιημένου οχήματος (πχ. λεωφορείο), μειώνουμε επίσης ταχύτητα, ώστε να ελέγξουμε μήπως περνά κάποιος πεζός που τον κρύβει ο όγκος του οχήματος.

Από κάθε άνοιγμα που αφήνουν ακινητοποιημένα οχήματα τα οποία προσπερνάμε, μπορεί να βγει άλλο αυτοκίνητο, πεζός, μοτοσυκλέτα…

Κάθε αυτοκίνητο που προσπερνάμε μπορεί να μας στριμώξει, γιατί ενδεχομένως χρειάζεται ν' αλλάξει πορεία από σταθμευμένο όχημα εμπρός του, η εμπόδιο στο δρόμο.

Αν δεν υπήρχαν κτίρια και τα οχήματα ήταν διαφανή, τα ατυχήματα σε διασταυρώσεις θα ήταν μηδενικά. Επομένως κάθε είδους εμπλοκή, σύγκρουση ή ακόμη και ξάφνιασμα ενόσω οδηγούμε , «έρχεται» από κάποιο χώρο που βρισκόταν εκτός του οπτικού μας πεδίου.

Κάθε χώρος τον οποίο δεν εποπτεύουμε πλήρως, αποτελεί εν δυνάμει θέση από την οποία μπορεί να εισβάλλει στην πορεία μας κι ένας «κίνδυνος». Με τη μορφή οχήματος, ανθρώπου, ζώου ή ακόμη και αντικειμένου...

Σκεφτείτε μόνο αυτό: με πόση ταχύτητα μπορείτε να κινηθείτε στο απόλυτο σκοτάδι;